Κοιταζοντας τα χρωματα μεσα απο το μαυρο...

Η ζωη ειναι ενα χρωμα εντονο με πολλες αποχρωσεις..
Παντα μας κυνηγαει το μαυρο η τα σκουρα χρωματα
τα οποια μας τρομαζουν..
Ενα σκουρο χρωμα που μας ακολουθει ειναι η ιδια η σκια μας..
Το θεμα ειναι να μην φοβομαστε το μαυρο απο οπου κι αν
προερχεται αυτο..
Ητε ειναι η σκια μας, ητε ειναι απο καποια πληγη ενος ερωτα,
ητε καποιου ανθρωπου που χασαμε, ητε καποιας δουλειας
που χασαμε, ητε καποιου ονειρου που γκρεμιστηκε, ητε του
καθε γεγονοτος που μπορει να αφησει μαυρες σκιες να μας σκεπαζουν..
Η σκια υποδεικνυει οτι κατι υπαρχει και οτι δεν ειμαστε μονοι μας..
Δειχνει οτι υπαρχει φως και οτι ο ηλιος ακομη ανατελει..
Ειναι αποδειξη ζωης..
Το καθε γεγονος που μαυριζει την ψυχη μας απο διαφορες δυσκολες και
επιπονες διαδικασιες που παιρναμε..
Το πιο μεγαλο της μαυριλας αυτης ειναι δυστυχως εγωισμος..
Ενα παραδειγμα απο ενα ατυχημα που ειχα ητανε που τουμπαρισα με το
αμαξι μου..
Περνουσε ο κοσμος και κοιτουσε αν ειμαι καλα και στεναχωριοτανε για το
αμαξι που ητανε τσαλακωμενο..
Τι κοιτουσε απορω..
Ενα κουφαρι απο τσαλακωμενες λαμαρινες φτιαγμενες απο ανθρωπινα χερια
που μπορουν καλλιστα να ξαναφτιαχτουν..
Εκεινο το πρωι καθως γυρνουσα σπιτι μου απο διασκεδαση ψιλοεβρεχε και λιγο
πριν βγει ο ηλιος εγινε το μοιραιο..
Αφου βγηκα και καταλαβα οτι ειμαι καλα αρχισα να νοιωθω την βροχη να πλυμμηριζει
το κορμι μου και τις αισθησεις μου να την απολαμβανουν..
Δεν με ενοιαζε καθολου το αμαξι..
Ειχα στραφει και κοιτουσα την φυση καθως το ατυχημα εγινε σε εναν δρομο που ειχε χωραφια και πλαγιες και στο βαθος φαινοτανε η θαλασσα..
Μαζευτηκε τοσο κοσμος απο το πουθενα που ουτε ραντεβου να ειχαμε στην ερημια..
Μολις αρχισε να βγαινει ο ηλιος χαμογελασα και ειπα σε εναν που στεκοτανε διπλα
μου "να ειχαμε μια μπυρα να απολαμβαναμε την θεα ε;"
Πολυ ομορφη θεα και μυρωδια εχει τελικα η ζωη..
"Ναι οντως φιλε τουλαχιστον τουμπαρες σε ομορφο μερος.."
Χαμογελασα..
Με την παροδο των ημερων και καθως αναρωνα απο μικροτραυματισμους σκεφτομουν την εικονα απο το κουφαρι του αυτοκινητου μου..
Ειλικρινα δεν στεναχωριομουν γιατι ημουν καλα..
Μεχρι που μου ηρθαν καποιες αλλες εικονες και στεναχωρεθηκα, που μπορουσα να δω απο εκεινη την στιγμη που τουμπαρα το αυτοκινητο και δεν τις ειδα αυτες τις εικονες, αφου ειχα πεταξει το κουφαρι του αυτοκινητου γιατι στην θεα του εβλεπα μονο ενα σκουπιδι και τιποτα παραπανω..
Ειδα μεσα σε αυτο το κουφαρι ανθρωπους να ζεσταινονται και να κοιμουνται και παιδακια να προστατευονται απο το κρυο της νυχτας και την βροχη του χειμωνα..
Απλα στην αρχη κοιτουσα το μαυρο απο ενα τσαλακωμενο αμαξι ενω οσο ετεινα την προσοχη μου σε αυτο..
Μπορεσα και ειδα τα χρωματα μεσα απο το μαυρο..
Εκτοτε βλεπω ανθρωπους που στεναχωριουνται οπως στεναχωριομουν κι εγω πιο παλια μεχρι που ειδα και την αλλη πλευρα..
Μια κλιμακα πιο πανω για να ειμαι πιο κοντα στο να βλεπω σφαιρικα τα πραγματα
και να εκτιμω το τιποτα για να χαμογελαω με τα παντα..
Με το κειλαιδισμα ενος πουλιου, με τον ηλιο που μπαινει και φωτιζει μεσα απο την καθε χαραμαδα, απο το φεγγαρι που σκεπαζει την θαλασσα την νυχτα και την κανει αν και σκοτεινη τοσο λαμπερη..
Σαν να χορευει εναν μαγικο χορο και με τους αναλαφρους κυμματισμους της που μπερδευονται με το φωτεινο χαδι του φεγγαριου.... σου δειχνει την ζωη και το χαμογελο της..
Μπορεις να δεις το μαυρο μεσα απο την πεινα και να μισεις τα παντα γυρω σου και ας βλεπεις καθημερινα να απλωνεται ενα χερι και να σου δινει ενα κομματι ψωμι και εσυ να μην βλεπεις το χρωμα επειδη ειχες μαθει στην ζωη να εχεις πιο πολλα..
Κι ομως την φετα ψωμιου που τρως εσυ ζεις και ενα χερι που σου το δινει σ αγαπαει και αν εκει στο παγκακι που καθεσαι και την τρως την φετα σου ριξεις το βλεμμα σου κατω στο εδαφος εκει που πεφτουν τα ψιχουλακια σου θα δεις και δεκα σπουργιτακια να τρωνε και να ζουν απο την μια φετα που τρως εσυ...
Παντου υπαρχει χρωμα αρκει να θελεις να το κοιταξεις και να μην σε πλυμμηριζει η απληστια και ο εγωισμος..
Να μην νευριαζεις που σε ξυπναει το κλαμα ενος βρεφους που καλως ορισε η ζωη στους γειτονες σου..
Να το ακους και να χαμογελας γλυκα γιατι καποτε κι εσυ ετσι ησουν οταν ηρθες σε αυτον τον κοσμο και με το κλαμα σου ξυπνουσες τους παντες κι ομως σε μεγαλωσαν με αγαπη..
Να μην βριζεις το πρωι που ερχεται ενα φορτηγο απεναντι απο το σπιτι σου και ξεφορτωνει στο σουπερ μαρκετ γαλατα και ψωμια..
Απλα να βγαινεις χαμογελαστος και να βλεπεις τον ηλιο που ξυπναει και να λες μια καλημερα στους ανθρωπους που πολεμανε σαν κι εσενα να βγαλουν το ψωμι τους και να θρεψουν την οικογενεια τους οπως κανεις κι εσυ με την δουλεια σου..
Αυτοι οι ανθρωποι σου φερνουν το γαλα και το ψωμι που πινεις και τρως..
Ολοι ειμαστε μια αλυσιδα γι αυτο πρεπει να τα κοιταμε με αγαπη και οχι με μαυρο..
Να κοιτας ενα ποτηρι και να μην κοιτας απλα ενα γυαλι καλοσχεδιασμενο αδειο..
Αλλα να κοιτας ενα ποτηρι που συνανθρωποι μας εκει εξω μπορουν με αυτο το ποτηρι να μαζεψουν νερο απο την βροχη και να επιβιωσουν..
Να μην κοιτας τα αντικειμενα σαν ενα αχρηστο πραγμα και σαν σκουπιδι ακομη κι αν εχει χαλασει κατι..
Τιποτα δεν ειναι για πεταμα και τιποτα σκουπιδι..
Καθε εικονα που κοιταμε κρυβει τοσα πραγματα που δεν μπορει να τα συλλαβει νους..
Τα χρωματα ειναι παντου και πολλες φορες γεννημενα μεσα απο το μαυρο..
Ξυπνας το πρωι και εισαι κατσουφιασμενος αντι να χαμογελας που εισαι γερος και ζωντανος οσα προβληματα και να σε βαραινουν αν δεν εισαι γερος δεν μπορεις να λυσεις κανενα...
Ενα απο τα πιο εντονα χρωματα ειναι που ξυπναμε το πρωι και ειμαστε καλα και βλεπουμε τους ανθρωπους μας διπλα μας κι ομως δεν τους αγκαλιαζουμε και δεν τους λεμε σ αγαπω με ενα γλυκο φιλι..
Αν ενωσουμε ολες αυτες τις μαυριλες που νομιζουμε οτι μας περικυκλωνουν φτιαχνουμε το πιο λαμπερο και ομορφο ουρανιο τοξο..
Αν γκρεμιστει ενα ονειρο σου δεν ειναι μαυριλα αλλα μαθημα..
Μελετησε το και δες τι δεν εκανες σωστα ετσι ωστε ο χειρισμος σου την επομενη φορα να ειναι πιο ικανος και πιο αποτελεσματικος..
Μην το παρατας γιατι ετσι μονο ο φοβος και η δειλια σου θα το μαυρισει..
Χειρισου τον εγωισμο και το πεισμα μονο για την επιτυχια και οχι για να μην ξανακανεις το βημα..
Πονεσες απο μια σχεση σου που εκανε μια πραξη που πονεσε και μαυρισε η ψυχη σου;
Αυτην η πληγη που ειναι η μαυριλα στην ψυχη σου ειναι και ο θησαυρος σου και αυτο που σε κανει να γινεις καλυτερος ανθρωπος..
Μην κρατας τα συντρημια μεσα απο καθε υποτειθεμενη μαυριλα αλλα μονο την μια χουφτα ουσιας που σε κανει να κατανοησεις, ποσο ασχημα νοιωθεις με μια τετοια πραξη που κανει ενας συνανθρωπος μας προς ενα προσωπο, ετσι ωστε να καταλαβεις οτι δεν εχεις το δικαιωμα να κανεις να αισθανθει καποιος αλλος ανθρωπος τον ιδιο πονο που ενοιωσες αλλα μονο αγαπη μεσα απο σενα..
Προσπαθησε να μετατρεψεις ολες τις πληγες και τις μαυριλες σαν θησαυρο ψυχης που σε εχουν χτισει και σε εχουν κανει
καλυτερο ανθρωπο και πιο σοφο πλυμμηριζοντας αγαπη και οχι μισος και οργη..
Μονο εσυ μπορεις να το κανεις για εσενα πετωντας τον χειροτερο συμμαχο τον εγωισμο και το πεισμα που σε αυτα τα πραγματα ειναι ο χειροτερος χειρισμος..
Μην σηκωνεις τοιχους και μην κλεινεσαι και μην βγαζεις αποθημενα..
Οι τοιχοι το μονο που κανουν ειναι να σε εγκλωβιζουν τον ιδιο στο ιδιο σου το παρελθον που σε μαυρισε και σε φοβησε και σου κοβουν το οξυγονο..
Μονος μπορεις να γκρεμισεις τους τοιχους μεσα σου και να μπει οξυγονο και φως ετσι να δεις οτι τα σκοταδια εσυ τα δημιουργησες χτιζοντας ενα δωματιο που δεν μπαινει απο πουθενα φως..
Κοιτα παντα διπλα σου και εκτιμα το καθε τι..
Απο το πιο μικρο μεχρι το πιο μεγαλο..
Απο ενα αψυχο πραγμα μεχρι ενα εμψυχο τοσο δα πλασματακι οπως το μυρμηγκι..
Κοιτα μπροστα και δες στον οριζοντα οτι η ζωη ειναι μπροστα σου..
Παρε μια βαθια ανασα..
Πες μια μεγαλη καλημερα στην ζωη..
Και χαμογελα..
Τοτε θα εχεις δει τα χρωματα μεσα απο το μαυρο..