Ξυπνησα σημερα με ανταριασμενη την ψυχη μου...
Χωρις να ξερω γιατι και πως, με χτυπησε αποτομα μολις γλυστρισα εξω απο τον υπνο..
Ενας συναγερμος χτυπουσε μεσα μου για κατι που γινεται καπου και εγω δεν ηξερα που, να τρεξω να δω..
Μονο ακουγα το βουητο του στα αυτια μου να με τρυπαει...
Πολλες φορες πιαστηκα απο την καθημερινοτητα συνειδητα, τις δουλειες, να απασχολω τα χερια μου και να βοηθαω το μυαλο μου...
Ομως σημερα δεν επιασε το κολπο..
Πηγα κοντα στην θαλασσα μου..
Χαμογελουσα σημερα και μου αρεζε που την κοιτουσα ξεροντας οτι εισαι μεσα της και αρμενιζεις, καπου εκει απεναντι...
Την αγαπησα πιο πολυ σημερα, που ηταν μια τεραστια αγκαλια που μας ενωνε... Εκλεισα τα ματια και προσπαθησα να δω μεσα μου.
Να κανω στην ακρη τον εγωισμο και το παραπονο, την τρελη επιθυμια μου για σενα, το παθος μου, τον ερωτα μου, την επανασταση μου, τον φοβο μου...
Να τους ζητησω ευγενικα και με σεβασμο, να πανε στην ακρη για να δω...
Κι εκει στο βαθος, πισω απο τις ισχυρες φιγουρες, ειδα εσενα...
Εσυ που ξερεις να βλεπεις τους τοιχους των ανθρωπων, εχτισες για τον εαυτο σου τον καλυτερο, τον πιο τελειο...
Ενα τοιχο διαφανο που τα υψη του χανονται στα συννεφα.
Συνδεσες τον εαυτο σου με την τελειοτητα, θεωρωντας οτι μονο ετσι θα εισαι ασφαλης επιτελους...
Η μεγαλη σου ευαισθησια και η μεγαλη σου δυναμη, μονο ετσι μπορουν να αγκαλιαζονται σφιχτα και να μην αλληλοσπαραζονται...
Καθεσαι πισω απο αυτον τον τοιχο λοιπον, με λαχταρα και ανυπομονησια, να δεις ποια θα μπορεσει να γινει τοσο διαφανη ωστε να τον περασει...
Με λαχταρα κοιτας και προσμενεις...
Αλλα η μια μετα την αλλη, η μια μετα την αλλη ακουμπανε τον τοιχο σου και καιγονται...
Κι εσυ με αγρια χαρα και απειρο πονο, επιβεβαιωνεσαι στο παραλληλο συμπαν σου... Μονο με αιμα δεχεσαι να ξεπληρωθει το νομισμα για την αλλη οχθη που βρισκεσαι... Μονο με αιμα κι οσο πιο πολυ τοσο πιο καλα, η μυρωδια του σε αγριευει και σου ανοιγει την ορεξη...
Σου δινει ζωη..
Μονο το αιμα κυλαει κατω απο αυτον το τοιχο σε υπογειο ρευμα και σου δροσιζει το φλογισμενο μετωπο, σε ξεδιψαει για λιγο, μεχρι να διψασεις ξανα ακομα πιο πολυ, ακομα πιο βασανιστικά...
Σκεφτομουν τον ανθρωπο που περασε απο την ζωη σου και ενοιωσες πολυ αγαπη για αυτην, σημερα πολυ εντονα...
Αυτο που ειδα στα ματια της τα ελαχιστα δευτερολεπτα που τα ειδα, και μετα παγωσα την οθονη εκει για να την κοιταξω...
Αυτο το κοριτσι ηταν για σενα....
Εγραφε το ονομα σου επανω της φαρδυ πλατυ... κι ομως!
Την αναγκασες να φυγει..
Την αναγκασες να αναμετρηθει με την τελειοτητα και να χασει..
Να παραδεχτει οτι δεν ηταν τελεια, δεν σου αξιζε...
Να δικαιολογησει την φυγη της με αλλοθι εναν παλιο ερωτα που δεν εσβησε ακομα.... Την εκανες να νιωσει λιγη...
Την εκαψες πανω στον τοιχο σου σαν πεταλουδα στο φως της λαμπας του δρομου....
Κανεις δεν ειναι τελειος αγαπη μου... κανεις!!
Ολοι μεσα μας κουβαλαμε τα φορτια μας, το σκοταδι μας, το φως μας, την αβυσσο... Ειναι ολα μεσα και μονο ο καθενας μονος του μπορει οταν θα ειναι ετοιμος να τα πεταξει, να τα ξεκαθαρισει.
Ισως και να μην γινει ποτε σε αυτη τη ζωη.
Ισως και ποτε να μην ερθει καποια τοσο καθαρη και διαφανη...
Ποτε δεν θα νιωσεις ασφαλης...
Το σαρακι θα ντυνεται μορφες εντονες και θα σε κατατρωει στο ονομα της αγαπης... Εγω δεν ειμαι διαφανη...
Το ξερω...
Ενα παιδι εχω μονο μεσα μου, με αγνοια κινδυνου, που τολμα να βγει δυο βηματα μπροστα και να ακουμπησει με τα χερακια του τον τοιχο...
Να χουχουλιασει μια ανασα πανω του και να χαραξει με το δαχτυλακι μια καρδια.
Η υπολοιπη πισω ξερω πως δεν θα τον περασω ποτε...
Μονο τα στηθη μου μπορω να προταξω και να ερθω με την θεληση μου να φλεγω... Δεν μπορω να κανω τον εαυτο μου διαφανο, μπορω μονο να προσφερω συνειδητα οτι εχω για να καει..
Και πριν απο αυτο μπορω να σου δωσω το αιμα μου..
Που βλεπω ποσο ευκολα κυλαει πια, εμαθε να κυλαει προς τα εκει που το διψανε... Παει μονο του πια, μαθημενο..
Θελησα καποτε να κλεισω την πληγη, να αναρρωσω..
Μα βλεπω τελικα πως κι εμενα το αιμα με καλει..
Θα την ευχομαι αυτην τη γυναικα τη διαφανη, μαζι σου, να ξερεις...
Θα προσευχομαι να ερθει..
Θα την ζηταω απο το συμπαν, στο ονομα της τελειας αγαπης που ονειρευεσαι και προσδοκας..
Και που ξερεις?
Θαυματα γινονται καθε μερα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου