Καθημερινά προβλήματα που μας αποσυντονίζουν...

Η καθημερινότητα και οι συνθήκες διαβίωσης, πού μας συσωρεύουν χιλιάδες προβληματισμούς από διάφορες υποχρεώσεις..
Μας δημιουργούν διάφορα κενά μέσα μας που πολλές φορές, χάνουμε την ουσία των πραγμάτων και την εκτίμηση στο κάθε τι πού έχουμε δίπλα μας..
Αυτά τα κενά δεν δημιουργούνται από μόνα τους, αν δεν τα αφήσουμε να μεγαλώσουν μέσα μας..
Έκταση περνούν πιο πολύ, μόνο αυτά πού δίνουμε πιο πολύ σημασία, κι αν είναι πράγματα πού μας βαραίνουν, είναι σαν να φορτώνουμε κι άλλο βάρος από μόνοι μας και να κολλάμε σαν να μας ρουφάει μία κινούμενη άμμος..
Με αποτέλεσμά να τα χάνουμε και να μας πιάνει πανικός, σε βαθμό πού δεν μπορούμε να αντιδράσουμε..
Σαν να κινούμε τα χέρια μας, από κάτω προς τα πάνω, για να βγούμε απ' την κινούμενη άμμο και από το λάθος χειρισμό του πανικού, να μας σπρώχνουμε όλο ένα και πιο βαθιά..
Όλοι μας έχουμε χιλιάδές πρόβλημα πού μας βαραίνουν, κι ένας από τους χιλιάδές, είμαι κι εγώ..
Κάθοντας στον κήπο του σπιτιού μου, γιατί στο σπίτι ένοιωθα μέσα όλο ένα να στέρευει από οξυγόνο, και το κλήμα να βαραίνει από χιλιάδές σκέψεις, στο σαφάρι για την εύρεση λύσεων στα προβλήματά μου..
Κάθισα στο τραπεζάκι πού είναι κάτω από την μουριά, χαϊδεύοντας με, οι αχτινες του ηλίου πού διαπερνά ανάμεσα από τα κλαδιά της μουριάς και ζωγραφίζοντας την, στο έδαφος πού είναι σκεπασμένο από γκαζόν, με την σκιά της, δείχνοντας την ύπαρξη της..
Επιτέλους πήρα μία βαθιά ανάσα καθαρού οξυγόνου, πού γέμισε και χορτασαν τα πνευμόνια μου..
Άρχισε να ηρεμεί το μυαλό μου και να αντιλαμβάνεται διάφορους ήχους, πού μας περικλείουν καθημερινά γύρω μας και δεν τους ακούμε, γιατί είμαστε βυθισμένοι στους σωρούς προβλημάτων, χάνοντας την κάθε ύπαρξη γύρω μας..
Προσπαθώ να απορώφουμαι, από τον κάθε ήχο πού ακούω ξεχωριστά, πού ο καθένας ήχος κρύβει και την δικιά του εικόνα και αγώνα από πίσω του..
Ακούω μηχανές πού κουρεύουν το γκαζόν, πού τις κατευθηνουν ανθρώπινα χέρια..
Ακούω αεροπλάνα, πού περνούν από πάνω μας γεμάτα ψυχές..
Ακούω φωνουλες, από διάφορες παιδικές ψυχές, πού παίζουν ανέμελα γεμάτα χαμόγελα..
Ακούω κελαιδισματα πουλιών, πού μας τραγουδούν καθημερινά, τις πιο τελειες μελωδίες πού μας χαρίζει απλόχερα καθημερινά γύρω μας η ίδια η ζωή..
Κι όμως!
Στην καθημερινότητά μας δεν τα ακούμε, ούτε τα βλέπουμε..
Σαν να κλωτσαμε, όλα αυτά τα έργα τέχνης πού μας χαρίζει απλόχερα η ίδια η ζωή..
Σαν να κλωτσαμε, την ίδια την ζωή..
Πρέπει οι ίδιοι να χαρίζουμε, κάθε μέρα κι ένα λεπτό, μίας τέτοιας ανάσας στον εαυτό μας..
Για να εκτιμούμε και να βλέπουμε τελικά, οτι έχουμε τα πάντα γύρω μας και οτι κάνεις δεν είναι μόνος..
Απλά μόνοι μας, απομονώνωμαστε..
Και χάνουμε την κάθε ουσία της ζωής, ακόμη και την πορεία μας σε αυτήν, κι αυτά πού έχουμε χτίσει..
Εύχομαι μετά από αυτό το μικρό διάλειμμα ανάσας στον κήπο..
Να είμαι πιο ικανός, να βλέπω καθημερινά και μια ζωγραφιά της ζωής, σε όποια μορφή, παραπάνω..
Η ζωή είναι μία όμορφη ομαδική αλυσίδα, σαν ένα κόσμημα..
Ας την εκτιμήσουμε, πριν το τέλος..