Η θάλασσα..

Την θάλασσα σαν την κοιτάς, σε γαληνεύει πάντα..
Ταξιδεύει και πλημμυρίζει, την κάθε γώνια του νου..
Αν την παρατηρήσεις καλά..
Είναι η μικρογραφία, όλου του ντουνιά..
Άλλοτε είναι φωτεινή, άλλοτε είναι σκοτεινή κι άλλοτε
σου δείχνει μία εικόνα, χωρισμένη με μία αόρατη γραμμή,
σαν να κοιτάς τα σύνορα της φωτεινής πλευράς, με της σκοτεινής..
Άλλοτε την κοιτάς και δείχνει, σαν να κρυώνει και να μπιμπικιάζει,
κι άλλοτε να ζεσταίνεται πολύ  και να κάθεται γυμνή,
να απολαμβάνει το χάδι του ηλίου..
Άλλοτε σου δείχνει ένα παιδί, που σε καλεί να παίξεις,
κι αν κάνεις ζαβολιά και δεν την σεβαστείς, σου δείχνει την οργή της..
Άλλοτε την βλέπεις μέσα στον θυμό, που αφηνιάζει και ασπρίζει
με τους κυματισμούς της, να θαλασσοδέρνει το κάθε τί, αγγίζει το κορμί της..
Και μόλις τελειώσει ο σαματάς, σε αγκαλιάζει πάλι, δίχως ποτέ
της να κρατά, την κακιασμένη όψη..
Σου ξανά δείχνει στην στιγμή, την αληθινή αγάπη..
Είναι, πέρα για πέρα αληθινή, ντόμπρα, παλικαρίσια,
που δεν σηκώνει στο σπαθί, ψέμα κι αδιαφορία..
Είναι σαν ένας καμβάς, που αποτυπώνει,
την καθημερινή αλήθεια της ζωής..
Άλλοτε σε ανεβάζει εκεί ψηλά, με τους κυματισμούς της,
κι άλλοτε σε εξαφανίζει μονομιάς, σκεπάζοντας σε με τους ίδιους τους κυματισμούς της..
Όσο πολύ την σέβεσαι, τόσο σε ανεβάζει, κι αν σε δει
να πονηρεύεσαι, τόσο σε εξουσιάζει..
Πάντα κινείται και κοιτά, την κάθε γώνια του κόσμου..
Παρουσιάζει το ίδιο όμορφο και αληθινό πρόσωπο, που είναι πάντα
εφοδιασμένο, με πολύ αγάπη, ντομπροσύνη, σεβασμό και αλήθεια..
Είναι ένα κινητό, αληθινό, μεγάλο δίδαγμα..
Σεβάσου την ζωή, σαν το νερό ε τούτης, για να σε κρατεί
εκεί ψηλά και να σε προστατεύει..