Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Περνώντας την στρατόσφαιρα, της εικονικής φτώχειας..


Στην ζωή, δυστυχώς, δεν ξέρουμε ποτέ, τι εκπλήξεις μπορούμε
να συναντήσουμε..
Γεννιόμαστε από δυο ανθρώπους, που πολεμάνε να μας μεγαλώσουμε,
με όποιον δυνατό καλύτερο τρόπο μπορούν..
Μας διδάσκουν τρόπους και μας χαρίζουν όσο το δυνατόν πιο πολλά
μπορούν για να μην μας λείψει τίποτα..
Κυλούν τα χρόνια κι εμείς μεγαλώνουμε, συλλέγοντας πληροφορίες από τους
γονείς και παρατηρώντας, το αγώνα που κάνουν για την επιβίωση..
Φυσικά και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε, σε μικρή ηλικία τον αγώνα τους,
όσο κι αν το θέλουμε, γιατί είναι δυο άνθρωποι, που στερούνται τα πάντα
για να μας προστατέψουν και να μας δώσουν αυτό το ένα, για να μην μας
λείψει πότε και νοιώσουμε στεναχωρημένοι..
Πηγαίνουμε σχολείο, που μας αρέσει δεν μας αρέσει, μπαίνουμε σε μια
διαδικασία που χτίζονται γνώσεις μέσα μας, κι ας μην το αντιλαμβανόμαστε
ότι αυτό είναι η δουλεία μας, που μας χτίζει ένα καλύτερο μέλλον..
Κι ότι, όσο καλύτεροι είμαστε στην δουλεία μας, τόσο περισσότερα σκαλιά
χτίζουμε για το μέλλον..
Κοιτάμε τους μεγάλους, που δουλεύουν και βγάζουν λεφτά, που στα μάτια μας
φαντάζουν πολλά και θέλουμε κι εμείς, να βγούμε στο κουρμπέτι νομίζοντας ότι
θα είμαστε ανεξάρτητοι..
Αλλά στην ουσία, η δουλεία μας είναι το σχολείο, που δεν μας ανταμοιβή με λεφτά
άμεσα, αλλά με δυνατότητες γνώσεων που στο μέλλον μπορούν, αν τις χειριστούμε σωστά,
να είμαστε πολύ αξιωμένοι στο είδος που επιλέξαμε, να δημιουργήσουμε την ζωή μας..
Από την ώρα που γεννιόμαστε, είμαστε σε έναν συνεχή αγώνα,δημιουργικότητας..
Φτάνουμε σε ένα σημείο, που βγαίνουμε στην ζωή, με όσες ασπίδες προστασίας και
γνώσεων έχουμε συλλέξει και μας έχουνε δώσει, οι άνθρωποι που μας φέρανε στην ζωή,
που ποτέ, όσο είναι γεροί,  δεν φεύγουν από δίπλα σου, αν γυρίσεις το κεφάλι,
πάντα εκεί θα τους δεις..
Βγαίνοντας στην ζωή, παραλαμβάνουμε μια σκυτάλη, χτισμένη με κόπο και ιδρώτα από
τους γονείς μας, που περιέχει μια προίκα υλικών αγαθών και συναισθηματικών γνώσεων,
που όταν την ενώνουμε με τον δικό μας αγώνα γνώσεων, φτιάχνεται μια αξιόλογη περιουσία,
είτε γνώσεων, είτε υλικών αγαθών, που είναι το εισιτήριο που σε παραδίδει, σε ένα
υψηλότερο βάθρο της ζωής, για να ξεκινήσεις τον δικό σου αγώνα και να χτίσεις την σκυτάλη,
με τον δικό σου πόνο και ιδρώτα, για να την παραδόσεις με την σειρά σου, στους απογόνους
σου πιο εμπλουτισμένη την σκυτάλη αυτή..
Παραλαμβάνοντας όμως την σκυτάλη, η ευθύνη είναι βαριά, για να χτίσεις παραπάνω από όσο
είναι ήδη χτισμένη και να την χειριστείς σωστά, έτσι ώστε να μην γκρεμιστεί από αυτά που είναι
ήδη χτισμένα πάνω της..
Ξεκινώντας λοιπόν, εφοδιασμένοι καλά, τον αγώνα της ζωής, αφοσιωνόμαστε τόσο πολύ στο έργο
μας, που κυλάει ο χρόνος τόσο γλυκά, που δεν τον καταλαβαίνουμε, γιατί μαζί με αυτόν, χτίζουμε
κι εμείς με τον αγώνα μας και νοιώθουμε γεμάτοι ψυχικά και καμαρώνουμε, τον ίδιο μας τον εαυτό..
Είναι όλα τόσο αρμόνικα, που κοιτάμε ψηλά στον ορίζοντα και προχωράμε καμαρωτά, έχοντας οδηγό
τον ήλιο, που μας φωτίζει και μας ζεσταίνει, νοιώθουμε υπέροχα, τεράστιοι, τόσο τεράστιοι που
ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι, πλασματάκια του Θεού, κι ότι ακούμε γύρω μας να γίνεται, νομίζουμε
ότι σε εμάς ή τους δικούς μας ανθρώπους δεν μπορεί να συμβεί κάτι κακό, γιατί νοιώθουμε
τόσο δυνατοί..
Κι όμως όλα για εμάς είναι και πάνω από το κεφάλι μας..
Βαδίζουμε αγέρωχοι, νομίζοντας ότι, ότι έχουμε χτίσει, είναι δεδομένο..
Κάνοντας όνειρα πιο πολλά και απλώνοντας τα πόδια μας, σύμφωνα με τις δυνατότητες μας, μακρυά..
Τίποτα όμως δεν είναι δεδομένο σε αυτήν την ζωή, καμία κατάσταση..
Η ζωή, όσο εμείς κάνουμε όνειρα και χτίζουμε επάνω της, γελάει, γελάει χωρίς να ξέρουμε τι εκπλήξεις
μας επιφυλάσσει..
Κι έτσι κυλώντας ο χρόνος, περπατώντας καμαρωτοί εμείς και ανέπαφοι από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας,
ξαφνικά η ίδια η ζωή, μπορεί να κάνει ένα τίναγμα και να αρχίσουν να γκρεμίζονται όλα αυτά, που μας είχαν
παραδώσει οι γονείς μας και χτίσαμε εμείς με την σειρά μας, στην δίκια μας πορεία..
Από το άσπρο, περνάμε στο μαύρο, με τόση ταχύτητα, που περνώντας τα σκαλιά που χωρίζουν,
το μαύρο με το άσπρο..
Κι όσο γρήγορα, χτίζαμε και νοιώθαμε δυνατοί και γίγαντες στην ζωή, τόσο πιο πολύ χρόνο διαρκεί και
το σύρσιμο αυτό..
Είναι τόσο επίπονο, που νιώθεις σαν να πέφτεις με μεγάλη ταχύτητα, με μια μηχανή και η άσφαλτος
σου λειώνει την σάρκα..
Νιώθεις να καίγεσαι..
Καθώς βασίλευες σαν ένα αστέρι, ψηλά στον ουρανό, φωτιζόμενο από άλλα αστέρια παρέα, κι όλα
μαζί φεγκοβολούσατε την γη..
Και ξαφνικά, συνειδητοποιείς ότι πέφτεις, πέφτεις στην γη, που φώτιζες μαζί με  τα άλλα αστέρια..
Και περνώντας την στρατόσφαιρα, αρχίζεις να καίγεσαι και να διαλύονται τα κομμάτια σου, δείχνοντας
σου η ζωή, την στέγνη πραγματική αλήθεια..
Φαντάζοντας σε, ένα γίγαντα, πέφτοντας και διαπερνώντας την στρατόσφαιρα, φτάνεις στην γη γδαρμένος,
καμένος και τόσο δα αδύναμος, από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα..
Ξάφνου, βλέπεις πράγματα, που φάνταζαν στα μάτια σου πριν πέσεις, τόσο μικρά και ασήμαντα,
τόσο τεράστια και άπιαστα..
Από εκεί που ήσουν, μεγάλος και τρανός..
Γνωρίζεις έναν άλλο κόσμο, που απείχε από τον δικό σου, τόσο πολύ, που ούτε καν έδινες σημασία
σε αυτόν, γιατί νόμιζες ότι δεν θα σου συμβεί πότε τίποτα..
Βλέπεις χέρια να σε βοηθάνε, σε αυτόν τον καινούριο κόσμο και μάτια να σε λυπούνται και να μην σε
υπολογίζουν, ζώντας στον δικό σου, παλιό γνώριμο κόσμο και απογοητεύεσαι..
Είναι σαν ένας καθρέπτης, που αν τι για το πρόσωπο σου, δείχνει τον χαρακτήρα σου, που σε τρομάζει
και σε κάνει να λυπάσαι, για τον κόσμο που ζούσες και τον τρόπο που διαχειριζόσουν καταστάσεις
και έβλεπες γύρω σου τα άλλα, τόσο μικρά και πολλές φορές, δεν τα κοίταζες καν..
Από αυτόν τον κόσμο όμως, που δεν έδινες σημασία, γνωρίζεις και χέρια πλούσια, τόσο πλούσια ψυχικά,
που δεν ξανά δες, σε κανέναν κόσμο φανταχτερό και φωτεινό..
Πέφτοντας στην γη, τόσο δα, από τόσο τεράστιος που φάνταζες τον εαυτό σου, σου έχουν μείνει μόνο,
η πληγωμένη υπερηφάνεια, άλλα και η γνώση..
Την γνώση, δεν μπορεί να σου την κάψει κάνεις, γιατί είναι ένα από τα πιο ισχυρά όπλα του νου, αλλά
μπορεί να σε κάψει η ίδια η γνώση, αν δεν την χειριστείς σωστά και με σεβασμό, από εκεί ψηλά που
σε ανεβάζει, μπορεί να σε πετάξει και κάτω απ' την στρατόσφαιρα..
Και εκεί που είχαμε τα πάντα, δεν έχουμε τίποτα..
Νοιώθουμε ντροπή, κοιτάζοντας να πιαστούμε και να ζητήσουμε βοήθεια, για να επιβιώσουμε, εκεί
που εχθές, δεν νοιώθαμε την ανάγκη κανενός..
Ντροπή υπερηφάνειας..
Σκύβουμε το κεφάλι και πολεμάμε, για να ξαναχτίσουμε από την αρχή, να σταθούμε στα πόδια μας..
Μας παίρνει από κάτω..
Χάνουμε την ψυχική δύναμη και απογοητευόμαστε, με τα πάντα..
Ξαφνικά, από εκεί που ήτανε όλα άσπρα, γίνανε όλα μαύρα..
Νοιώθουμε τόσο αδύναμοι, που δεν έχουμε ούτε κουράγιο, να κουνήσουμε τα χέρια μας..
Εδώ όμως, φαίνονται οι γνώσεις μας και η ψυχική δύναμη, που μας δώσανε οι γονείς μας και
συλλέξαμε, από την ίδια μας την ζωή..
Απλά η ζωή μας δείχνει, ότι ο μεγαλύτερος πλούτος την ζωής, είναι η υγεία, η ταπεινότητα και
η εκτίμηση και των πιο μικρών πραγμάτων..
Και ότι, όλοι οι άνθρωποι, είμαστε το ίδιο..
Διαφέρουμε μόνο, σε τάξεις ψυχής..
Ψυχικό πλούτο και όχι οικονομικό..
Ίσως να είναι, το πιο σκληρό μάθημα της ζωής, άλλα είναι και το πιο πολύτιμο..
Να μάθεις, να νιώθεις γεμάτος και με μια ντοματούλα, που γεννάει η φύση και όχι με μια άψυχη porse,
που κατασκευάζει ο άνθρωπος..
Να νιώθεις ζεστασιά, από την συντροφικότητα και όχι από ένα παλάτι, φτιαγμένο από μπετά..
Να ξυπνάς το πρωί και να κάνεις τον σταυρό σου, που έχεις την υγεία σου..
Να χαμογελάς και να προχωράς, ταπεινά με εκτίμηση και των πιο μικρών, πραγμάτων..
Τότε θα δεις και την αληθινή, δύναμη σου..
Την ανθρωπινή και ψυχική δύναμη..
Τότε θα νοιώσεις και το αληθινό χαμόγελο, που γεννιέται από την ψυχή και καταλήγει, στην έκφραση
του προσώπου σου..
Απλά κοίτα δίπλα σου και μπροστά..
Πότε μην κοιτάς μπροστά, ξεχνώντας αυτά που έχεις δίπλα σου, πρώτα κοίτα δίπλα και μετά μπροστά..
Και χαμογελά!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου