Ο αετός..

Το αετό, σαν τον κοιτάς, τον καμάρωνεις..
Γιατί πετάει ψηλά και βασιλεύει στα ουράνια..
Σχίζει τους αιθέρες, με τα άτσαλενια του φτερά..
Έχει τόσο δύναμη σωματική, όσο και ψυχική..
Έχει μία άγρια ομορφιά, πού δεν μπορεί να την φυλακίσει κανείς..
Όταν στέκεται καμαρότος, κάθεσαι και τον θαυμάζεις και τον ζηλεύεις..
Θα ηθελες κι εσύ, να έχεις το θάρρος του, την δύναμη του και την ελευθερία του..
Αν τύχει και τον δεις, νοιώθεις τυχαιρος..
Κι αν τύχει και είσαι ένας σταθμός που διάλεξε αυτός, για να ξαποστάσει..
Είναι κάτι σπάνιο και άγριο συνάμα..
Γιατί μαγεύεσαι τόσο πολύ, πού βυθίζεσαι στον ταυτισμο μαζί του..
Τόσο πολύ, πού νομίζεις οτι σου ανοικει..
Ο αετός, μόνος διαλέγει τον τελευταίο του σταθμό, κανείς δεν του το επιβάλει..
Για να κερδίσεις, αυτήν την την θέση από μόνος σου, πρέπει να του το αποδείξεις..
Θέλει αφοσίωση και δύναμη πολύ..
Δύναμη, να πιαστεις απ' το δυνατό του ραμφος, να αντέξεις τις δυνατές πτώσεις του, πού σκίζουν τους αιθέρες και τα δυνατά χτυπήματα..
Πρέπει αν τύχει και είσαι ο σταθμός του, να κρατήσεις το πιο πολύτιμο μάθημα, πού σε έχει διδάξει..
Οτι αν πεσεις, όσο κι αν πονέσεις, επίβαλεται να ξανασηκωθείς..
Κι αν χαθείς, στο ταξίδι σου και δεν φτασεις στον τελικό σου προορισμό, δεν πρέπει να τα παρατησεις, αλλά να συνεχίσεις να πολεμας..
Ποτέ μαζί του μην τα βάζεις, σαν ρθει η ώρα για να απογειωθεί, για το μακρινό του ταξίδι, σχίζοντας ψηλά τους ουρανούς..
Δεν μπορείς να τον φυλακίσεις, ούτε και να τον κρατήσεις..
Γιατί μόνο αυτός μπορεί, από εκεί ψηλά να δει το κάθε τι..
Το χάδι του άνεμου, στα απέραντα λιβάδια, πού δημιουργεί ένα στρώμα χρυσού, σαν μία γλυκιά μελωδία..
Αυτός, ειναι μόνος του εκεί ψηλά, κι ας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος..
Πρέπει να τον αφηνεις, με ένα γλυκό χαμόγελο, κι όχι να του θυμώνεις..
Να εκτιμάς, αυτόν τον σταθμό..
Όπως εκτιμά κι ο αετός, τον κάθε του σταθμό..
Και να βγεις πιο δυνατός και ταπεινός, από αυτό το μικρό ταξίδι..