Νοσταλγία..

Πολλές φορές, στην πάροδο της ζωής μας με τις ποικίλες υποχρεώσεις που μας περιβάλουν..
Χάνουμε τον χρόνο..
Τρέχει τόσο γρήγορα, σαν τον νερο σε ένα ρυάκι..
Περνάει τόσο γοργά, πού για να τον δεις πρέπει να κάνεις φοκους, και με τα μάτια σου να φωτογραφίζεις στιγμές..
Αλλά οι σωροι προβλημάτων μας, δυστυχώς είναι σαν μία ομίχλη, πού μπαίνει μπροστά στα μάτια μας, με αποτέλεσμά οι στιγμές αυτές, να περνούν στο υποσύνηδητο μας και κάποιες φορές να μην τις αντιλαμβανόμαστε κιόλας..
Δυστυχώς όμως, τον χρόνο μόνο με στιγμές μπορούμε να τον διαβάσουμε..
Στιγμές έντονες και σημαντικές στην ζωή μας, όπως το καλοσωρισμα μιας νέας ζωής, του γέλιου, του κλάματος, της οργής, ακόμη και τις άσχημες στιγμές πού νοιωθουμε, τον πόνο της απώλιας..
Κι ομως, ο χρόνος τρέχει και μαζί με αυτόν πληθαίνουν και οι υποχρεώσεις, πού παρασερνουν μαζί τους, κι εμάς..
Είναι σαν μία ρόδα, πού την πήρε ο κατήφορος, χωρίς σταμάτημο..
Πού στο πέρας της, βλέπει πολλά, αλλά ποτέ δεν σταματά..
Υπάρχουν όμως στιγμές, πού μια δύναμη του νου μας, παγώνει τον χρόνο, σαν να μας ταξιδεύει, πιάνοντας μας ένα χέρι και μας ανατρέχει, πίσω στο παρελθόν..
Πού ε ως διαμαγιας, έχει ξεδιαλύνει από τις πιο άσχημες καταστάσεις, τις πιο όμορφες στιγμές, μεσα από αυτές..
Είναι τόσο έντονες οι εικόνες, σαν να τις βλέπεις ζωντανά μπροστά σου..
Άλλοτε χαμόγελας, άλλοτε δακρύζεις..
Το ταξίδι της νοσταλγίας, ίσως είναι και το καλύτερο ξεμπέρδεμα, πού σου δείχνει καθαρά, με το πέρας του χρόνου, κάποια πράγματα που σου φαίνοντουσαν, βουνό η παρεξήγησημα..
Δεν σε αφήνει να ξεχνάς, από πού προέρχεσαι, από πού διδαχτηκες και πήρες κάποιες βάσεις, που σε κάνανε, αυτό πού είσαι τώρα..
Και σε διδάσκει, οτι οι άνθρωποί πού φύγαμε απ' την ζωή σου, πού αγαπάς τόσο πολύ..
Δεν πέθανανε ποτέ στην ουσία, γιατί ζουν και βασιλεύουν μέσα σου, τόσο έντονα, πού έχουν την δύναμη, να σε κάνουν να χαμόγελας και να δακρύζεις..
Απλά, για να μην, ξεχνάς..